‘In het hospice heb ik ervaren dat bewoners rustig heen gaan’
Wilma Heemskerk, vrijwilliger bij Hospice De Waterlelie in Spijkenisse
Sinds 26 april 2022 Lid in de Orde van Oranje-Nassau
“In 2005 las ik een kleine advertentie in een plaatselijke krant. Daarin werden vrijwilligers gevraagd voor een te bouwen hospice in Spijkenisse. Ik hoorde bij de eerste groep vrijwilligers die werden opgeleid voor de verzorging van mensen in de laatste fase van hun leven. Sindsdien draaide ik twee avonddiensten per week. Ik merkte dat ik goede gesprekken kon voeren met de bewoners en hun familieleden. Op die manier heb ik veel kunnen betekenen voor die mensen. En zelf haalde ik er ook veel voldoening uit.”
Niet bang voor de dood
“In mijn leven is de dood altijd aanwezig geweest. Op een keer was ik met mijn achternichtje aan het logeren bij haar opa die een uitvaartcentrum had. Hij werkte op rare tijden en was ’s nachts vaak weg. Ik vroeg: ‘Wat doet die opa van jou toch?’ Daarop kreeg ik het antwoord: ‘o, die doet iets met dode mensen.’ Mijn interesse was gewekt en op dat moment in mijn jeugd is de liefde voor het uitvaartvak ontstaan. Later ben ik ook uitvaartleider geworden. Ik ben niet bang voor de dood. In het hospice heb ik ervaren dat bewoners rustig heen gaan.”
“Een bewoner die ik nooit zal vergeten, was een hoogleraar. Hij had in zijn leven veel geleerd maar hij had geen gelukkig familieleven gehad. Hij leefde met veel mensen in onmin en hij had geen contact meer met zijn kinderen. Wij hadden een klik met elkaar en bij mijn diensten zat ik met mijn knieën opgetrokken bij hem op bed. We hadden mooie gesprekken waar ik met veel warmte aan terugdenk.”
Wat ik doe, doe ik met liefde
“Als vrijwilliger heb ik een boekje gemaakt voor het hospice. Op mijn uitnodiging konden alle uitvaartondernemers op Voorne-Putten en Rozenburg zich daarin presenteren. Dit is opgemerkt door het bestuur van het hospice. Zo ben ik gevraagd voor de functie van ambtelijk secretaris van de Stichting Vrienden Van, voornamelijk voor de fundraising en het werven van donateurs. Ik ben nog steeds actief als bestuurslid.”
“Op de dag dat ik mijn lintje kreeg, was het de bedoeling om gewoon te gaan werken. Ik was zo verrast dat de burgemeester bij mij voor de deur stond. Hij hield een leuke toespraak en ik merkte dat hij goed geïnformeerd was. Vanaf 12.00 uur had mijn echtgenoot familie, vrienden en collega’s uitgenodigd om mij te feliciteren. Ik viel die dag van de ene in de andere verbazing. Binnen de kortste tijd stond het hele huis vol met bloemen. Het was ook zo bijzonder om al die brieven te lezen die de mensen hadden geschreven om mij voor te dragen. Dat heeft mij erg ontroerd. Zo zie ik mijzelf niet. Wat ik doe, doe ik met liefde.”